کد مطلب:124744 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:167
تشکل های پنهان
روی كرد عموم مردم عراق و حجاز به سمت اهل بیت علیه السلام یك
[ صفحه 130]
تشكل بزرگ همسو را شكل داده است. در عین حال در درون جامعه حركت های چالشی پنهان و آشكار وجود دارد. این تشكل ها در آغوش و درون همان تشكل پایه گرفته و به صورت های گوناگون پدیدار می شوند. این تشكل ها برای پیش برد اهداف خود افزون بر بهره گیری از توان مندی ها خویش، درصورت امكان با بهره گیری از قدرت های خارجی در درون جامعه تنش ایجاد نموده و گرایش متشكل وفراگیر را متوقف و یا حتی در جهت اهداف خویش گردش می دهند.
به همین جهت معاویه گرچه از روی كرد عمومی مردم به حسن مجتبی علیه السلام سخت هراسناك شده است، لیكن نسبت به این جریان مهم هیچ گاه بی تفاوت و نظاره گر نخواهد ماند. بلكه هوشمندانه مراقب تحولات عراق و حجاز و با سیاست هایی كه دارد همواره در صدد ایجاد اهرم هایی است كه افكار عمومی عراق را از یك سو نگری به جانب امام محجتبی بازداشته و با سیاست پنهان و ایجاد اختلاف صلابت تشكل همسو را پراكنده سازد. وی در صدد است آرام آرام با نفوذ در متن جامعه و با قریب افراد سرشناس عراق و سران احزاب و تشكل های چالشی، با آسیب رسانی به تشكل همسو معادلات اجتماعی را به سود خویش گردش دهد.
معاویه برای دستیازیدن به این هدف مهم همواره با اعزام جاسوسان به درون عراق تلاش دارد كه از بافت اجتماعی و نیز توان مندی های جبهه ی مقابل آگاه شود و جاسوسان وی توان مند و پرتلاش عمل می نمودند گرچه برخی از آنان گرفتار نیروهای امنیتی امام مجتبی علیه السلام شدند و دستور قتل آنها صادر شد. چنان كه هنگامی كه
[ صفحه 131]
یكی از آنان از «حمیر» دیگری از «بلقین» دستگیر شدند، حضرت دستور داد آنان را گردن بزنند. [1] كه این اقدام تلاش مستمر و نیز خطر آنان را آشكار می سازد، كه استحقاق كشته شدن را داشته اند.از جانب دیگر بسیاری از گروه های چالشگر در عراق و حجاز مرعوب تشكل همسو قرار گرفته بودند و چون عدالت طلبی اهل بیت را برنمی تابیدند. همسو با سیاست های معاویه بودند و یا حداقل در ظاهر بی تفاوت جلوه گر بودند، كه سیاست های معاویه به خوبی از آنان بهره كشی می نمود. این گروه ها عمدة از زمان حكومت داری امام علی علیه السلام تداوم یافته بودند، برخی آشكار و بیشتر به صورت تشكل های پنهان شكل گرفته بودند و اینك بهترین زمینه را برای نفوذ معاویه در عراق فراهم می سازند. این جریان ها را كه نقطه ی امید معاویه به شمار می روند، در چند محور می توان بررسی نمود.
[ صفحه 130]
تشكل بزرگ همسو را شكل داده است. در عین حال در درون جامعه حركت های چالشی پنهان و آشكار وجود دارد. این تشكل ها در آغوش و درون همان تشكل پایه گرفته و به صورت های گوناگون پدیدار می شوند. این تشكل ها برای پیش برد اهداف خود افزون بر بهره گیری از توان مندی ها خویش، درصورت امكان با بهره گیری از قدرت های خارجی در درون جامعه تنش ایجاد نموده و گرایش متشكل وفراگیر را متوقف و یا حتی در جهت اهداف خویش گردش می دهند.
به همین جهت معاویه گرچه از روی كرد عمومی مردم به حسن مجتبی علیه السلام سخت هراسناك شده است، لیكن نسبت به این جریان مهم هیچ گاه بی تفاوت و نظاره گر نخواهد ماند. بلكه هوشمندانه مراقب تحولات عراق و حجاز و با سیاست هایی كه دارد همواره در صدد ایجاد اهرم هایی است كه افكار عمومی عراق را از یك سو نگری به جانب امام محجتبی بازداشته و با سیاست پنهان و ایجاد اختلاف صلابت تشكل همسو را پراكنده سازد. وی در صدد است آرام آرام با نفوذ در متن جامعه و با قریب افراد سرشناس عراق و سران احزاب و تشكل های چالشی، با آسیب رسانی به تشكل همسو معادلات اجتماعی را به سود خویش گردش دهد.
معاویه برای دستیازیدن به این هدف مهم همواره با اعزام جاسوسان به درون عراق تلاش دارد كه از بافت اجتماعی و نیز توان مندی های جبهه ی مقابل آگاه شود و جاسوسان وی توان مند و پرتلاش عمل می نمودند گرچه برخی از آنان گرفتار نیروهای امنیتی امام مجتبی علیه السلام شدند و دستور قتل آنها صادر شد. چنان كه هنگامی كه
[ صفحه 131]
یكی از آنان از «حمیر» دیگری از «بلقین» دستگیر شدند، حضرت دستور داد آنان را گردن بزنند. [1] كه این اقدام تلاش مستمر و نیز خطر آنان را آشكار می سازد، كه استحقاق كشته شدن را داشته اند.از جانب دیگر بسیاری از گروه های چالشگر در عراق و حجاز مرعوب تشكل همسو قرار گرفته بودند و چون عدالت طلبی اهل بیت را برنمی تابیدند. همسو با سیاست های معاویه بودند و یا حداقل در ظاهر بی تفاوت جلوه گر بودند، كه سیاست های معاویه به خوبی از آنان بهره كشی می نمود. این گروه ها عمدة از زمان حكومت داری امام علی علیه السلام تداوم یافته بودند، برخی آشكار و بیشتر به صورت تشكل های پنهان شكل گرفته بودند و اینك بهترین زمینه را برای نفوذ معاویه در عراق فراهم می سازند. این جریان ها را كه نقطه ی امید معاویه به شمار می روند، در چند محور می توان بررسی نمود.
[1] ارشاد، ج 2، ص 9.